شبانه

تکیه به پشتی ه کنار قفسه کتابهایم ،

و در رقص موزون نور راز آلود گردسوز یادگار آنام ،

سه‌تارم را بغلم کرده ام و سکوت مینوازم !

و غرق در یک همهمه درونی و فکری نگاه میکنم به همه این کتابها

چه کتابهایی.. چقدر دوستشان داشتم تا همین چند دقیقه پیش !

یاد ماجرای شمس و مولانا افتادم آنجا که شمس به مولانا گفت 

بهترینِ کتابهایت را برایم بیاور که از همه بهتر و عالیترند 

مولانا چند کتابی که فوقالعاده برایش عزیز بود را اورد 

شمس به قطر کتاب ها دستی و چشمی نگاهی کرد و همه را در حوض آب انداخت. 

مولانا شوکه مثل مجسمه خشکش زده بود .. 

کتاب ها در داخل آب برگ برگ و جوهر به آب شدند

رو به مولانا گفت : در این عالم چیزی که در پی ش هستی درین کتابها نیست. 

در این عالم با خواندن نیست که با نگاه کردن میاموزی و پیدا میکنی .. 

بعد کنار حوض رفت کتابها را از آب گرفت. 

کتابها نه خیس و نه خراب شده بودند !

مضراب نزده در ذهنم صدای سیمهای این سه‌تار میپیچد..

چه شوشتری ه اعجاب انگیزی !

فکر میکنم شمس راست میگوید چیزی درین کتاب ها نیست و نبود 

پس نگاه میکنم ..

به شعله خفیف این گردسوز ،

به ناله بلند شده از جان بی جان این ساز ..

چقدر همگی حرف برای گفتن دارند 

کجاست گوش شنوا..

کجاست..