از کتاب زیبای " یادداشت ها "

قلب ما چه‌چیز را باید هادیِ خود قرار دهد؟ عشق؟

هیچ‌چیز از عشق نامطمئن‌تر نیست. 

درد عشق را می‌توان شناخت. امّا خودِ عشق را نه....
 درد عشق، محرومیّت و حسرت و دستان خالی است. من هرگز شهامتش را نخواهم داشت؛ مرا در عذاب می‌افکند. جهنّمی که در آن همه‌چیز خبر از بهشت دارد. بااین‌حال جهنّم است..

آنچه من عشق و زندگی می‌نامم چیزهایی هستند که مرا خالی و تهی باقی می‌گذارند. عزیمت، اضطرار، پیمان‌شکنی، دل تاریک من که در درونم پاره‌پاره می‌شود، این مزه‌ی شور اشک‌ها و عشق.

 آلبرکامو 

پ.ن:  چقدر بینش و جهان درون این بشر ، آلبر جان کامو عزیز؛

در پسِ ظاهرا واژه های پژمان ش،  ستودنی و شگفت انگیزست ..