بازم غزل "راه شب" م از تاریخی دور،...

راه شب

راه شب  بوده  رهم   خلوت   شبها  هنرم

سیر هستی به خیال و همه  دنیا  به  برم

                     می نویسم غم جانسوز تو را شب به سحر

                      تا بیابم  لحدی  را  که   بر   آن  در  سفرم

برجهانی که  پر  از  عاقل   فارغ    زدلست

من   دیوانه  ببین    عاشق   پیرانه  سرم

                    در جوانی  شده ام پیر و ولی ظلمت  شب

                    همچنان  خیمه زده بر  دل  بی بال  و  پرم

بال   پروانه   بسوزد  زشرر  شمع  و  ولی

دل  پروانه    نرنجد   که    چرا  در  شررم

                  شمع   بیچاره  بگرید  به   تن   خسته  او

                 بر دلی غرق شرر  سجده که  او تاج سرم

حالیا  بین  من  پروانه  تو  ای  شاه   جفا

شده امزائر شب تا به  تو  گویم  که   زرم

                 همه  آفاق دلم  ملعبه  در  دست تو  شد

                 تو ندیدی چه کشیدم که خوشی شد زدرم

         منکه  در   کنج   اسارت  پر  تکرار    شبم

         ابر   گریانم   و  واله  به  چه  گویی گذرم؟!

معراج واله