رمستان همه چیز را میبلعد...

چه در حرف و چه در نوشتن

وقتی سراسر سراچه خیالم ، مه آلود ست!

تنها سیگار میکشم...

واله خاموشتر از هر زمان ، بس کن..

بی وزن مینویسم وقتی سنگینی هزاران هزار چرا

از ازل تا ابد زندگی را مدام زوزه میکشم ..

و لال... فقط بغض میکنم

وقتی گریه اسیر التماس ست..

کام سنگینی میگیرم و .. گذر روزگاران را از خاطر غبارآلود میگذرانم

کودکی..

وقی جوان شدم..

آه جوان که نه جوانمرگ...

میخندم...!

به همه نخندیدنها

به همه بغضهای بی انتها

به همه نبودنها ...

به همه سنگینی آن شب تلخ زمستان.

آه و فغان ...از دل سنگ تاریخ زندگانی ام

"زمستان همه چیز را میبلعد.."

 کسی نمیداند!

کاش بودی میدیدی چه برسرم میاورند...

گویی زمین هفت میشود و آسمان هشت!!!

صفای دل را زمینیان بد معنی میکنند..

اینجا کفتارها تمرین عشق میکنند با نیلوفر..

گرگ ها هم ریاضت عشق بره ای را ، بازی میکنند..

سختست بدانی صفای حریم امن ت

تفرجگاه کسانیست که عاطفه ها را ملعبه میکنند..

شاید..

"رسم پرگار جهانم به چنین دایره ای معوج بود"

واقعا همان قول معروف که..

"  بس نیست اینهمه ناکامی

این همه بدبختی..

توی دنیایی که دو روز بیشتر نیست

منتظر چی هستیم؟!

کدوم معجزه

کدوم خوشبختی بادآورده....."

فردا روز بزرگیست اگر

شبی از شبها کودتایی در راه باشد

عاقل نه عاشق !!