خدای بنفش ...

باید تمام وجودت سجده شود به درگاه خدایی که

به رغم نابندگی ما ، خوب رسم خدایی میداند

حیاتی که عین مردگیست ، ظالین..

مرگی که عین حیاتست ، مومنون ..

براستی به سلسله ی " عبادک المخلصون "

چه راهی غنی تر از عشق ،

که اوج ایصال به مقصودست ...

درد هایت را ، زخمهایت را و ظلماتت را

چنان درمان ، چنان مرهم و چنان نور

میشود که خودت هم به کار خودت بمانی

چرخه خلقتست خود زندگی

صدایی از درونم گفت :

" از عشق به خاک افتادنت را بیاد آور...

سپس مضمحل و از هم پاشیده شدن روح و جسمت

زیر ظلم عنودان تنگ نظر و خبیثان اهریمن

و آهی که کشیدی "

همه را بیاد آوردم

.

صدایت زدم که از کجا به کجا رسیدم ...

به گوش دلم شنیدم وقتی که تمام وجودم پر از زخم بود ،

گفتی :

" ولقد نعلم انک یضیق صدرک بما یقولون ( ۹۷ الحجر)

وجودم ارام شد.

گفتی :

" فسبح بحمد ربک و کن من الساجدین (۹۸ الججر) "

و من نیز کردم

دست آخر

عشق ...

همانی شد که

" به عشق افتاده و به عشق برخاسته "

که تو ...

مرا از خاک‌ ، به عشق برداشتی...

و من سپاسگزارترین به درگاهت "واله خاموش"...