"واله خاموش"

در بحرانی ترین تروماهای روحی و...گاها دم پنجره به شاخه و برگ پرچینها ،درختها ، خاک و زمین ... نگاه میکردمعین همین موسیقی وبلاگم که شاید مونس ترین قطعه بیکلام روزها و شبهایم شده در تحیر و بهتحکمتی که پشت هوشمندی طبیعت در میکرو ترین حالت خلقت از اتم ، سلول و آوند یک برگتا ماکروترین شکل آن ، کهکشانها و ... ؛هست ،تمام سرم میشد یک سوال مگر میشود در مداری چنین حکیمانه "من" خارج از آن باشم؟محالست محالست محالست او دید ، او میبیند ، او خواهد دیددر مجلس حيرانی ، جانی است مرا جانیزان شد که تو می دانی ، آهسته که سرمستم......پ.ن:جمعه ها فارغ ازینکه دلتنگی همیشگی برای خانواده ، سفره ، بوی غذای مادر و...و...هست ، برایم غربت عجیبی دارد . علیرغم تعارضم با غذاهای گوشتی ، هر وقت خانه باشم مخصوصا جمعه ها ، آبگوشت درست میکنم . شاید به این بهانه تمام عزیزان چه اسیر خاک و چه در قید حیاتم را کنار خودم حس میکنم .. در خلال درست شدنش به این فکر میکردم که اگرچه زندگی آن بزمی که انتظارش را داشتم نبود ، ولی به حرمت شرف آن زمانی که مرا بخود رها نکرد و منتقم حق روح به ناحق پامالم ، شد ؛ فهمیدم که زندگی عزیزست و ... و چه خوشبختم من که خدا خود برای جلای روح و التیام دردها پادرمیانی کرده که من جز تشکر هیچ ندارم که بگویم.. نوشته شده در جمعه سی ام تیر ۱۴۰۲ساعت 16:31 توسط معراج قدیم خانی واله| | بخوانید, ...ادامه مطلب